Kocha się go albo nienawidzi, jednak trudno o nim zapomnieć. Osobiście nie mogę się zdecydować. Z jednej strony lubię literaturę pisaną starannym, kwiecistym językiem, pełną wyszukanych metafor, marzycielską, porcelanową i nie z tego świata, bo wyidealizowaną aż nadto (w tym miejscu mogę polecić książkę, którą dzisiaj skończyłam: „Opowieść o naszym domu” Zofii Szymanowskiej), z drugiej jednak pociąga mnie brud i ta obsceniczna szczerość Bukowskiego. Spojrzenie krytykom prosto w oczy z bezczelnym: „Możecie mówić co chcecie, ludzie i tak mnie pokochają, choć nie dbam o to!”. 

Ta mieszanka alkoholu i kobiet, znajomość mrocznych zaułków życia oraz konieczność pisania powodowana pasją, bez względu na koszty.